الا يا ايها الساقى! ز مـــى پُر ســــاز جامم را            كه از جـــانم فــــرو ريزد، هواى ننگ و نامم را

از آن مى ريز در جـــامم كــه جانم را فنا سازد          برون سازد ز هستى، هسته نيرنگ و دامم را

از آن مى ده كه جانم را  ز قيد خود رها سازد           به خود گيـــرد زمـــــامم را، فرو ريزد مقامم را

از آن مى ده كــه در خلوتگـــــه رندان بيحرمت         به هم كــوبد سجودم را، به هم ريزد قيامم را

نبـــــودى در حـــريمِ قدسِ گلــــرويان ميخــانه           كه از هـــر روزنـــى  آيم، گلى گيرد

روم در جـــرگه پيران از خــــــود بى خبر، شايد        برون ســـازند از جــانم، به مى افكار خامم را

تـــو اى پيــــك سبكباران دريــــاى عدم، از من          به دريادارِ آن وادى، رســـان مدح و سلامم را

به ســـاغر ختم كردم اين عدم اندر عدم نامه             به پيرِ صومعه بــــرگو: ببين حُسن ختــامم را

هر سال شب چهاردهم خرداد یاد آقای حیاتی می افتم که خبر رحلت امام رو گزارش کرد؛

بسم الله الرحمن الرحیم

انا لله و انا الیه راجعون، روح بلند پیشوای مسلمانان و رهبر آزادگان جهان، حضرت امام خمینی به ملکوت اعلی پیوست...

امام بزرگواری که در پایان وصیت نامه اش نوشته بود :

با دلی آرام و قلبی مطمئن و روحی شاد و ضمیری امیدوار به فضل خدا،از خدمت خواهران و برادران مرخص و به سوی جایگاه ابدی سفر می كنم و به دعای خیر شما احتیاج مبرم دارم و از خدای رحمان و رحیم می خواهم كه عذرم را در كوتاهی خدمت و قصور و تقصیر بپذیرد.

مرد بزرگی که در آخرین روز ها مردم برای سلامتی او دعا کردند و به شفای او امید داشتند، ساعت بیست و دو و سی دقیقه شب چهاردهم چشم از جهان فرو بست در حالیکه کسی از هجرت او خبر نداشت و شهر آرم و غرق در سکوت بود، همه فکر می کردند حال امام خوب میشه و روز بعد اخبار خوبی از بهبود حال امام منتشر میشه اما سحر گاه روز بعد....

هر وقت این پیام آقای حیاتی رو می شنوم قلبم تند تند می زنه شاید هنوز باورش نشده....

ای دوست به عشق تو دچاریم همه             در یاد رخ تو داغداریم همه 

گر دور کنی یا بپذیری مارا                    در کوی غم تو پایداریم همه

پینوشت : اشعاری که نوشتم، سروده های خود امام هست....